Je kent haar misschien nog wel uit de Bijdehand van april/mei: onze bruisende, toen nog 79-jarige zorgverlener Elise Bijnen. Ze vertelde in dat voorjaarsnummer dat ze dit jaar niet alleen de Nijmeegse Vierdaagse zou gaan proberen te lopen, maar ook dat ze voor haar 80e verjaardag een parachutesprong ging maken. Na een dappere poging werd het in Nijmegen helaas geen Vier- maar een Eendaagse, maar de parachutesprong was een groot succes: “Dat was heerlijk!”
Het verhaal van de energieke Elise bleef niet onopgemerkt. Zowel het Eindhovens Dagblad als Omroep Brabant pikten het op. Niet gek, vindt ze: “De Bijdehand komt bij zoveel mensen terecht en zij praten er allemaal over met hun familie, dus dan kan het snel gaan.” Omroep Brabant heeft een film over haar werk als zorgverlener in de planning, het Eindhovens Dagblad benaderde haar voor een artikel over de parachutesprong. Nadat ze op dinsdag 23 mei, haar 80e verjaardag, na een geweldige ervaring weer veilig met beide benen op de grond stond, was haar sprong diezelfde avond inderdaad al te zien op de website van de krant. Ze lacht: “De volgende dag kreeg ik bij de apotheek te horen: Kijk, daar hebben we die mevrouw van het Eindhovens Dagblad!”
Het is dan ook niet niks, op je 80e uit een vliegtuig springen. Vond ze dat zelf niet spannend? “Nee hoor, ik ben geen moment bang geweest. Ik dacht: als het fout gaat heb ik toch een mooie leeftijd gehaald. Als de parachute niet opengaat, dan is het in één keer afgelopen en weet ik dat toch niet meer. Dat kan met een operatie ook gebeuren, dat je niet meer wakker wordt.”
Van tevoren reageerde niet iedereen even enthousiast, vertelt Elise. “Sommigen waren wat terughoudend, zeiden dat zij het zelf nooit zouden doen. Maar het mij uit mijn hoofd praten, dat heeft niemand geprobeerd. Mensen die mij goed kennen weten wel beter; als ik mijn zinnen ergens op heb gezet, laat ik me niet op andere gedachten brengen!”
"Ik dacht: als het fout gaat heb ik toch een mooie leeftijd gehaald."
Uiteindelijk gingen veel vrienden en familie met Elise mee naar het Gelderse Teuge om haar te zien springen en om samen haar verjaardag te vieren. “Het is te ver rijden om dan ook nog uit eten te gaan ofzo, dus we hebben er daar gewoon een feestje van gemaakt, met een borrel voor en na de sprong.” Enthousiast vervolgt ze: “De sfeer was zo fijn, ik voelde me super. Dat heeft iedereen denk ik ook wel gezien. En toen de sprong, dat was echt ge-wel-dig! Ik was zo vrij als een vogel daar boven in de lucht. Fantastisch!”
De Nijmeegse Vierdaagse, 2 maanden later, ging helaas niet zo goed, wat met name te wijten was aan de hoge temperatuur en felle zon. “Zeker de laatste 7 kilometer was het heel erg warm en er was nergens schaduw. Daar kan ik heel slecht tegen.” Ook had ze een ander tempo dan haar vriend en wandelgenoot Jacco Cornelissen. “Je probeert je dan toch aan te passen, maar dat loopt niet fijn en dus werkt dat niet.” Daarbij had Elise het simpelweg te druk, vertelt ze: “Ik had weinig tijd om te trainen, ik ben heel veel aan het werk. Ik kon nooit meer dan 15 kilometer oefenen, terwijl ik 4 keer de 30 zou lopen.”
Na de inkomst die eerste dag voelde Elise al dat het te zwaar was geweest. Toch haalde ze haar startkaartje voor de volgende dag wel op, omdat ze af wilde wachten hoe ze zich dan zou voelen. “Maar dat kaartje bleef ongeschonden”, vertelt ze. “Hoewel het echt niet bij mij past, voelde ik dat ik op moest geven. Dus zei ik tegen mezelf: doe toch eens een keer verstandig. Voor je werk zeg je altijd ja en nu moet je echt een keer nee zeggen. Ik vond het heel jammer, maar koos voor mijn gezondheid. Een echtpaar, dierbare cliënten van mij, vonden het blijkbaar toch een hele prestatie en gaven me gladiolen, waarmee de wandelaars traditioneel op de laatste dag bij de finish worden ingehaald. Dat vond ik zo ontzettend lief!”
De Vierdaagse niet uitlopen, is voor niemand een schande, en zeker niet voor een 80-jarige, fulltime werkende zorgverlener. De energie spat eraf bij Elise, die nog lang niet denkt aan het rustiger aan doen. Hoewel ze voorlopig niet nog meer grootse plannen heeft, zou ze zo weer een parachutesprong. “Mijn nichtje vroeg me laatst of ik nog een keer met haar wilde springen, omdat ze dat al heel lang wil doen. En ja, voor je nichtje doe je dat natuurlijk gewoon.”
Ik voelde me zo vrij als een vogel daar boven in de lucht. Fantastisch!
Elise Bijnen
Dit artikel is ook te lezen in de Bijdehand nummer 8. De Bijdehand is ons magazine voor cliënten, zorgverleners en medewerkers van Standby.
