Zodra iemand dementerend wordt, horen we overal om ons heen ‘’ja, maar zo kan het niet langer.’’ De kinderen zeggen het, de thuiszorg zegt het, de huisarts ziet ook geen oplossing. En dat klopt ook: op deze manier kan het niet langer. Maar er is een nieuwe keuze in deze fase van het leven.
Stel, mijn vader zou nu nog geleefd hebben en hij zou beginnend dementerend zijn. De meest logische stap is om thuiszorg in te schakelen. Gewoon de reguliere thuiszorg, die hem helpen met zijn dagelijkse dingetjes zoals douchen, aankleden en ontbijten. Dat gaat in het begin prima. Hij wordt geholpen, maar kan de rest nog zelf (of met wat hulp van een mantelzorger). Maar er komt een tijd dat hij achteruit gaat en er thuis niet meer de tijd is om deze man, mijn lieve vader, te verzorgen. Hij loopt dan de thuiszorg een beetje in de weg, want zij zitten met hun tijd, en mijn vader werkt niet mee. Hij wordt ongecontroleerd, hij wordt boos, want hij voelt de druk. En dat kan niet bij dementie, je kunt geen druk voelen. Hij wordt onhoudbaar. En dan wordt er geroepen: ‘’het kan zo niet langer.’’
Hij moet naar het verpleeghuis. Een logische stap en een prima oplossing; want hoe fijn dat dit in Nederland zo enorm goed geregeld is?
Maar stel je voor: mijn moeder zou ook nog leven. Nog gezond zijn, maar wel een beetje op leeftijd. Dan zou zij zeggen van ‘’goh, jongens, kunnen we pa toch niet thuis houden?’’ De stap naar het verpleeghuis is confronterend en kost de overheid ook heel veel geld. Iemand woont daar namelijk intramuraal en gaat de overheid belasten in 24-uurs aanwezigheid. Wat als het ook anders kan? Als er toch wel een keuze is?
Als hij thuis blijft wonen, dan kan hij dat middels PGB doen en vraagt hij een Wlz aan. Dit is precies dezelfde indicatie als die hij krijgt voor een intramurale setting. Maar dan met een belangrijk verschil: hij krijgt maar 70% van wat er in een verpleeghuis opgebruikt wordt. Het idee daarachter is dat je onder andere geen overheadkosten hebt. De Wlz is een fantastisch initiatief: daar betalen we allemaal aan mee. En dat mag je thuis ontvangen. Voor die 70% kunnen wij iemand tot het einde, of in ieder geval heel lang en gelukkig, van thuis laten blijven wonen. Je kunt dan ongeveer 4-5 uur zorg inkopen. Waardoor iemand echt de tijd voor je kan nemen. Die kan helpen met douchen, aankleden en medicatie, maar ook voor je kan koken, samen de krant lezen, een ommetje met je kan maken en lekker een bakje koffie te drinken.
